Kul

Doğru yolumuzda yanlış binekler kullanıyoruz

B.

Öyle bir koşuşturmanın içindeyiz ki! Bazı değerlerimizi, hatta akidlerimizi unuttuk. Sıla-ı Rahim bunlardan biri.

Değil akraba ziyareti yapmak, arayıp hal hatır soramayacak kadar da hantal durumdayız. Nedir bizi alıkoyan? Ne bu kadar yoran?

“Gerekirse” diye başlayan cümleler kurma vaktimiz gelmedi mi artık? Geldi de geçiyor… Ha bugün, ha yarın ölümün kıyısındayız. Sürekli ertelemekte olduğumuz ölümden başkası değil. Lakin geldiğindeki pişmanlığımız bize bir değer katmayacak.

İnanın bana, doğru yolumuzda yanlış binekler kullanıyoruz. Tökezleyeceğimizi bildiğimiz halde hayırlı olandan sakınıyoruz. Korkarım ki bu halin sonunda yalnızlaşacak ve daha vahimi, duyarsızlaşıp insan olduğumuzu unutacağız…

Kimdir insan? Basit bir cevabı var: Kul!

İlk aklınıza gelen dünyevi kelimeler ise bir daha cevap hakkını verin kendinize. Bu soruyu sürekli sorun. Doğru cevabı gönülden verdiğinizde artık doğru yola girdiniz demektir. İnşaAllah.

Bu yol uzun, çetin, fakat çok ama çok kısa vakitte alınması gerek… Bir çıkmaz gibi görünse de mühim olan yolda sefer eyleyip tevekküle adım atmak.

Ne mutlu tevekkül edip gayeyi idrak edenlere! 

Kendine gel! Yazı Dizisi#1

Yarın, geç olabilir...

B.

Günler geçiyor. Ve hala ne yaptığımızı bilmeden yaşamaya devam ediyoruz. Edebiliyor muyuz? desek daha doğru olur sanırım.

Günler geçiyor… Durmadan ileriye akıp giden ömrü, tutmaya çalışmaktan öteye gidemiyoruz. Hepimiz bir üzümün peşine düşmüş ulaşabilme gayretine girerken tökezleyerek sudan sebeplerle gaflete düşüyoruz.

Bir düşün. Ne yapıyorum? Nereye bu gidişim? Ne için geldim? Neyi amaçlıyorum?

Düşün, ama öyle alelade değil. Sahiden! Dilinle gönlün bir olarak düşün.

Artık, kendimize gelme vakti gelmedi mi?

Vakit geçiyor, hem de alabildiğine hızlı… Ne alırsak kâr hanemize eklenecek. Artık şu gerçeğin peşinden koşarak gitme vaktidir. Vakit, ölmeden önce ölmenin vaktidir. Kendimize dert edinmenin, dertli dertli yanar iken kendimizi bulmanın vaktidir.

Hadi, şimdi bir dert edin ya da var olan derdini güncelle. Ve harekete geç! 

Yabancı

Aciz bir yabancı insan

B.

Hayat gerçekten çok kısa ve özlem duymak insana acı verici bir his. Hele bir de neye özlem duyduğunu tam olarak kendinden bile saklıyorsan. Hal böyle olunca,  hasret yükü artıyor. Tabi sorular da…

İnsan, anlatamayınca değer verdiğine değerini,  yalnızlaşmaya çalışıyor istemsiz. Biliyor ki yalnızın da  bir Sahibi var. Güvence O’ndan gelen vaadedir.

Şöyle, izliyorum da çevremi, ne kadar yabancıyım diyorum. Durup düşündükçe, küçük naçizane fikirler  büyüdükçe büyür hale geliyor kafamın içinde… her bir  çekmece, ayrı bir fikre aralanıyor akıl dolabında.

Sonra  yine başlıyor döngü. Hayat gerçekten de çok kısa… ve özlem duymak, hem de neye olduğunu  bilmediğin bir sebebe, acı verici…  bu hasret dolu insan,  sığınak aradı mı bulamazsa yıkılır ansızın.

İşte o an, bir  kapı aralanır da bulur aradığını... 

Ey sevdiğini yalnız diyarlarda gölgeden de yalnız olmuş  halde arayan, gel!

Gel de bul kendini bir hasret kapısından geçerek, Özlemini yitirmeden gel

Gel ki sen, bir yol üzeresin.

İstikamet, yolun özüdür bilesin.

Geç hadi şimdi o kapıdan da aklın dolapları kilitlensin.  Hasretin vuslata erişsin. Bilinmez sandıkların bir bir  zuhura ersin.

Gölgelerden kurtulup da gir o kapıdan.  Ta ki bir ziya, seni bulana dek git.

Bir yabancı ki bu insan, ne için yaşadığını idrak etme çabasını güderken çekmeceler arasında kaybolabilecek  kadar da narin… bir o kadar da aciz bir insan…