Günbegün yaşamın hızına ayak uydurmaya çalışırken, durup düşünmeye vakit ayıramıyoruz. Haberdarız, ama farkında değiliz. Uzaktan bakıyoruz. İzliyoruz. Kimi?
Kendimizi. Bazen nefes almayı dahi unutmaya başladığımızda, kalbimiz hatırlatıyor bize bizi, yaşadığımızı. Öyle hızlı geçiyor zaman. Yemek yerken, su içerken, düşünürken... Konuşurken bile... Tadına varmak tamam kabul, ama daha önemlisi farkına varmak, özünü anımsamak, "neden"i tanımak için yavaşlamaktan bahsediyorum. Yani her istemsiz hızlandığımızda, durup tekrar kontrol etmekten: Ne söylediğimizi, ne düşündüğümüzü, nereye gittiğimizi...
Hayatın her alanında kontrol tamamen bizim elimizde değil. Çünkü irademiz: cüz'i. Bu bilinçle bakıp yavaşlamak ve algılarımızı biraz daha açık hale getirmekten bahsediyorum. Yerinde yavaşlıktan söz ediyorum. Vesselam.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder