Çay koy!

B.

Bir an hiç açmayacaksın sandım. Gerçekten arka kapakta o kadar oyalandın ki tekrar rafa bırakacağın konusundaki hüzünlü hissim ele vermesin beni diye sayfalarımı titretmedim.

Şaka bir yana benimle konuşmayı kabul ettiğin için mutluyum. Eh, biraz da umutlu. Çünkü artık bir yola çıkıyoruz seninle ve bu yol, seni de olduğun yerden alıp götürecek bir yol.

Dur bir dakika, yoksa sen son sayfaya çoktan baktın mı? O halde tekrar buraya dönmeni sağlayan bir cümleyle karşılaştın ki buradasın.

Ne anlatıyorum bu kitapta? Havadan sudan!

Tamam, şimdi gerçekten giriyorum. Bu kadar girizgah yeter. Artık neden buradasın bunu anlatmanın satırı.

Kaç yaşındasın, ne kadar süredir yaşıyorsun bilmiyorum. Bildiğim bir şey var o da sen de bir arayıştasın. Belki, mutluluk, belki sevgi, belki sadece heyecan, bilmiyorum belki de aradığın huzurdur. Yine de aradığını bulabilmek adına girmediğin yol, denemediğin çare kalmadı ki anlaşılan, adı hoş gelen kapağımı görünce beni de aldın eline.

Burada aradığını bulabilir misin buna kesin bir cevabım yok. Fakat okudukça düşündüğünü fark edip yol aldığını anlayacağını umut ediyorum.

Yaşıyoruz. Her bir gün bir öncekinin aynı olmaması için çalışıyoruz. Gayretimizi artırıyoruz, hayretimizi işin içine katıyoruz. Bir şekilde yaşadığımız bu hayatta eksik olanı bulmaya boş kalanı doldurmaya çalışıyoruz. Her yolu deniyoruz. Bir bulsak, tamam, peşinden tutup ipine sarılacağız o aradığımızın ama… sorun, nerede? 

Sorun benliğimizde. Koşturduğumuz şeyin aslında durup baksak ne olduğunu bilmediğimiz, boşlukta kalmış bizi, olmadığımız bir kişiyi yıllardır aynı sahnede daha iyi oynasın diye canlandırıp durduğumuz bir nesne haline getirmiş olduğumuzu fark edeceğiz.

Sabah temposuyla başlayan maişet akşama kadar sürüp gider. Ertesi gün aynı kişi yine aynı sahnede. “A bu arada olur ya görüşemezsek, iyi günler iyi akşamlar ve iyi geceler!”

Peki geçip giden bu ömürde ne kadar biz kalmış kenarda, köşede? Zamanın ne kadarında biz kendimizi canlandırıyoruz?

Bu soruya açık bir cevap veremedim ben de. Sonra aniden cevapların tam ortasında da buldum kendimi. Tam orta dengeyi sağlamış olsaydım anlayabilecektim sanki gerçeği. Ama yine de bulunduğum durumun vahameti gözümü kapatırcasına acıtmıştı yüreğimi.

Ansızın gelen boşluk hissi sonrasındaki hissizlik ve nerde olduğunu sorgulama belirtisi bir hastalık mı yoksa sadece bir düşünce miydi? Sorular, sorular…

Olabildiğine yaşamak, yaşadıkça sevmek ve sevdikçe şükretmek gerek. Şükrün edasının tehiri çok vahim sonuçlara gebe.

Bu konuda konuştukça açılan yaralar, gönlün hoşnutsuz oluşu, bu gibi durumlarda insanın aklına hemen antidepresan ilaçları gelmekte… hal bu ya bir sıkıntı varsa ilaç var!

Sorunun derinlerine inildiğinde içildiğinde gerçekten de bir hoşluk veren ve artan gramajlarla insanı tabiri caizse alıp götüren bu tesirli sancı kesicinin nerden gelip de bu kadar başat bir şekilde söz sahibi olduğunu da irdelemek gerekir sanırım. Zira gerçekten de sorun çözmek yerine gelen sorunlara tepki anlayışımız toptan değişmeye zorlandı. Bunu biz bize yaptık. Başka bir düşmana da gerek olmazdı zaten…

Tepki vermek yerine boş vermeye, mücadele etmek yerine terk etmeye başladık. Sorun bizde… Sorun, sorunlarla karşılaştığımızdaki değişmiş olan fikrî yapımızda.